இவர் குமுதம் இதழில் பணியாற்றியவராம் .
இப்படியொரு பெயரைக்கூட கடந்த வியாழன் ஆனந்த விகடன் வாங்கும் வரை நான் கேள்விப்பட்டதில்லை . ஆனால் அந்த விகடனில் இவர் எழுதிய “ காலா அருகே வாடா “ என்ற கதையை ஆரம்பிக்கும் முன்னே “இக்கதையை எழுதிய கிருஷ்ணா டாவின்சி இப்போது உயிருடன் இல்லை “ என போட்டிருந்ததை பார்த்து ஏதோ ஒரு சோகமான உணர்வு . எந்த ஒரு மரணத்தின் தகவலும் ஒரு வகையான சோகத்தை நம்முள் தெளித்துவிட்டுத்தான் செல்கிறது என்பதை உணர்ந்த தருணம் அது . உடனே கதையை படிக்க ஆரம்பித்தேன் முருகேசன் என்னும் பெயரில் அந்த கதையில் வரும் ஒருவன் தன் உடலில் ஏற்பட்ட நோய்க்காக மருத்துவமனை செல்வதும் , அவனது மரண பயம் பற்றியும் , சரியான சிகிச்சை செய்யாவிட்டால் 3 மாதங்களுக்குள் அவன் இறந்து விடுவான் என மருத்துவர்கள் சொல்வதையும் , மரணம் நெருங்கும் ஒருவன் மனது என்ன சிந்திக்கும் என்பதையும் ,’ நீ இறந்து விடுவாய் ‘ என எல்லோரும் சொல்வதை கேட்டு ‘ஒரு இன்சூரன்ஸ் கூட எடுத்திருக்கவில்லையே ‘ என்று அவன் புலம்புவதையும் , கடைசியில் வேறு ஒரு வைத்தியரிடம் சென்று அதிக செலவு இல்லாமல் வைத்தியம் பார்த்து அவன் சரியாகி , மீண்டும் அவன் சந்தோசமாய் வாழ்வதாகவும் அந்த கதையில் எழுதியுள்ளார் .
என்ன ஒரு துரதிஷ்டம் இந்த கதையில் வரும் பாசிட்டிவ் முடிவு கிருஷ்ணா டாவின்சிக்கு கிடைக்கவில்லை . இந்த கதை அச்சில் ஏறும் முன்னே அவர் உயிர் பிரிந்து விட்டதாம் . அவரும் இந்த கதையில் வரும் முருகேசனை போல் எதோ ஒரு நோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தாராம் .
நல்ல மனிதர்களின் இறப்பு மீண்டும் மீண்டும் “கடவுள் என்று ஒருவர் இல்லை ” என உறுதிபடுத்துவதாய் தான் எனக்கு தோன்றுகிறது .
